Ὅσιος Τίτος ἐκ Ρωσίας (27 Φεβρουαρίου)
Ὅσιος Τίτος γεννήθηκε στή Ρωσία καί ἀσκήτευε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Ἡ ἱερατική του βιοτή ἦταν θεοφιλής καί ἰσάγγελη, ἐνῷ ἡ ἀγάπη του πρός ὅλους τούς ἀδελφούς ἀνιδιοτελής καί ἀνυπόκριτη.
Τότε ζοῦσε στή Λαύρα καί ἕνας διάκονος, πού ὀνομαζόταν Εὐάγριος. Ὁ μισόκαλος διάβολος, πού πάντοτε σπείρει ζιζάνια, ἔσπειρε ἔχθρα ἀνάμεσα στόν Ὅσιο Τίτο καί τό διάκονο Εὐάγριο. Καί ἐνῷ πρῶτα ἔτρεφαν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο βαθιά ἀμοιβαία ἀγάπη, ἔφθασαν τώρα νά μήν θέλουν οὔτε νά ἰδωθοῦν. Τόσο πολύ μάλιστα τούς σκότισε ἡ ὀργή καί ἡ μνησικακία, ὥστε, ὅταν θυμίαζε ὁ ἕνας στό ναό, ὁ ἄλλος ἔφευγε. Καί ἂν δέν ἔφευγε, ὁ πρῶτος τόν προσπερνοῦσε χωρίς νά τόν θυμιάσει.
Ἔχοντας βυθιστεῖ σέ τέτοιο σκοτάδι ἐμπάθειας οἱ δύο ἀδελφοί, τολμοῦσαν νά λειτουργοῦν καί νά προσφέρουν τά Τίμια Δῶρα καί νά κοινωνοῦν, ξεχνώντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου πού λέγει: «Ἐάν προσφέρεις τό δῶρο σου στό θυσιαστήριο καί ἐκεῖ ἐνθυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου, ἄφησε ἐκεῖ τό δῶρο σου μπροστά στό θυσιαστήριο καί πήγαινε, πρῶτα νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν ἀδελφό σου, καί τότε ἀφοῦ ἔλθεις πρόσφερε τό δῶρο σου».
Ἅγιος Ραφαὴλ Ἐπίσκοπος Μπρούκλιν (27 Φεβρουαρίου)
Ἅγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στή Συρία τό ἔτος 1860 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Μιχαήλ Χαβαβίνυ καί τή Μάριαμ, θυγατέρα τοῦ ἱερέως τῆς Δαμασκοῦ. Τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων τοῦ 1861 βαπτίσθηκε καί ὀνομάσθηκε Ραφαήλ.
Σπούδασε στή θεολογική σχολή τῆς Χάλκης καί χειροτονήθηκε διάκονος στίς 8 Δεκεμβρίου τοῦ 1885. Στή συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Μέ τήν εὐλογία τοῦ Πατριάρχη Ἀντιοχείας Σίλβεστρο, διευθυντή τῆς ἀκαδημίας καί ἕνα μῆνα ἀργότερα ἔλαβε τό ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου ἀπό τόν Μητροπολίτη Μόσχας Ἰωαννίκιο. Ὡς πρεσβύτερος πλέον ἀνέλαβε καθήκοντα ἐξάρχου τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας στή Ρωσία.
Ὁ ἱεραποστολικός ζῆλος ὁδήγησε τά βήματά του στήν Ἀμερική. Ἔφθασε στή Νέα Ὑόρκη στίς 2 Νοεμβρίου 1895 καί ἀνέλαβε ὡς βοηθός τοῦ Ἐπισκόπου Νικολάου. Ἀνέλαβε σημαντικό ἱεραποστολικό ἔργο καί ἀσχολήθηκε μέ τή συγγραφή θεολογικῶν βιβλίων καθώς καί μέ τήν ἀνέγερση νέων ναῶν.
Τό ἔτος 1903 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τόν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο Μπρούκλιν καί τοῦ ἀνέθεσε τό ἱεραποστολικό ἔργο στή Βόρειο Ἀμερική.
Ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1915.
Ὅσιος Προκόπιος ὁ Ὁμολογητής ὁ Δεκαπολίτης (27 Φεβρουαρίου)
Ὅσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στά χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (717 – 741 μ.Χ.) καί διακρίθηκε γιά τήν πνευματική γενναιότητά του ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂν καί ἀπό νεαρή ἡλικία ἀκολούθησε τό μοναχισμό, δέν ἔμεινε στήν ἀπομόνωση τοῦ κελιοῦ του, ἀλλά ἀγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν εἰκονομάχων. Γι’ αὐτό ὑπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές καί ἐξορίες. Διακρίθηκε, ἐπίσης, στόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν.
Ὁ Ἅγιος Προκόπιος φαίνεται ὅτι λίγο μετά τήν ἀποφυλάκισή του κοιμήθηκε, ἐνῷ κατ’ ἄλλους ὑπέμεινε μαρτυρικό θάνατο.
Ἅγιος Λέανδρος Ἐπίσκοπος Σεβίλλης (27 Φεβρουαρίου)
Ἅγιος Λέανδρος, Ἐπίσκοπος Σεβίλλης τῆς Ἱσπανίας, διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας καί φωτιστής τῶν Ἰσπανῶν, ἔζησε τόν 6ο μ.Χ. αἰῶνα καί ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας. Ὁ πατέρας του ἦταν δούκας καί καταγόταν ἀπό βυζαντινή γενιά, ἐνῷ ἡ μητέρα του ἦταν πρωτότοκη κόρη τοῦ Βησιγότθου βασιλέως Λεβιγκίντ, πού βασίλευε στήν Σεβίλλη, τήν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου τῶν Βησιγότθων. Πολύ νωρίς ἀκολούθησε τόν μοναχικό βίο καί διακρίθηκε γιά τήν μόρφωση καί τίς ἀρετές του. Γι’ αὐτούς τούς λόγους ἡ Ἐκκλησία τόν κατέστησε Ἐπίσκοπο τό ἔτος 579 μ.Χ. Ἵδρυσε θεολογική σχολή μέ σκοπό τή διάδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τήν καλλιέργεια τῶν ἐπιστημῶν καί τῶν τεχνῶν γενικά, μέσα στό λαό τοῦ τότε βάρβαρου ἀκόμα βασιλείου. Οἱ δύο βασιλόπαιδες Χερμενεγκίλντ καί Ρεκαρέντ, ἀνεψιοί του ἀπό τήν πλευρά τῆς μητέρας του, ἦταν μεταξύ τῶν μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Λεάνδρου.
Ὁ Χερμενεγκίλντ ἀνατράφηκε μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ πίστη του στήν Ἐκκλησία δυναμώθηκε πιό πολύ χάρη στήν εὐσεβή σύζυγό του Ἴνγκαρντ, θυγατέρα τοῦ βασιλέως τῶν Φράγκων Σιγεβέρτου. Ὅταν ὁ πατέρας του, μεταφέροντας τήν πρωτεύουσά του στό Τολέδο, τοῦ ὅρισε γιά διαμονή του τή Σεβίλλη, ξέσπασε διωγμός κατά τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὅσιος Θαλλέλαιος (27 Φεβρουαρίου)
Ὅσιος Θαλλέλαιος καταγόταν ἀπό τήν Κιλικία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐπειδή ἀγάπησε τόν μοναχικό βίο, μετέβη στήν πόλη τῶν Γαβάλων τῆς Συρίας, σέ ὄρος ψηλό ἐπί τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε ναός τῶν εἰδώλων καί ἔστησε τήν μικρή καλύβα του ἀσκητεύοντας μέ προσευχή καί νηστεία. Ὅταν εἶδαν οἱ δαίμονες τήν ἀρετή του, δοκίμασαν νά τόν ἐκφοβήσουν. Δέν μπόρεσαν ὅμως. Μέ προσευχή τούς ἔκανε ἄφαντους. Ἐκεῖνοι τότε ἐξεμάνησαν καί ἄρχισαν νά σπᾶνε τά δένδρα καί ἐπειδή οὔτε μέ αὐτό παρακίνησαν τόν Ὅσιο, τή νύχτα μέ φωνές καί θορύβους, ἐπιτίθονταν σέ αὐτόν. Χωρίς ὅμως νά κατορθώσουν τίποτα, ὑπεχώρησαν.
Ὁ Ὅσιος ἦταν γεμάτος ταπεινοφροσύνη. Ποτέ δέν ὑπερηφανεύθηκε γιά τήν ἐγκράτεια καί τά πνευματικά κατορθώματά του καί ὁδηγοῦσε πρός τόν Χριστό πλανεμένες ψυχές. Ὅποτε μάλιστα τοῦ ἔκαναν λόγο ἐπαινετικό, ὁ Ὅσιος δέν ἤθελε νά τόν δεχθεῖ, διότι θεωροῦσε πνευματικά ὠφέλιμο νά προσέχει ποῦ ὑστεροῦσε καί ὄχι νά ἀκούει γιά τήν προκοπή του.
Ἐπειδή ὅμως ὁ Ὅσιος ἐπιθυμοῦσε νά ζήσει πιό αὐστηρό ἀσκητικό βίο, ἐγκατέλειψε τήν καλύβα καί ἔκτισε κελί τόσο στενό, ὥστε εἰσερχόταν σέ αὐτό μέ δυσκολία. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς ἐπί δέκα χρόνια, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη. Τόν βίο του συνέγραψε ὁ Θεοδώρητος Κύρου στή Φιλόθεο Ἱστορία του.
