Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Ὁμολογητής (23 Μαΐου)
Ἅγιος Μιχαήλ καταγόταν ἐκ Συνάδων τῆς Φρυγίας ἀπό γονεῖς πλούσιους καί εὐσεβεῖς, ἔζησε δέ κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Ἀρμενίου (813 – 820 μ.Χ.). Ἀπό τήν παιδική του ἡλικία εἶχε ἀφιερωθεῖ στόν Θεό καί ἀφοῦ ἔτυχε εὐρείας καί ἐπιμελοῦς μορφώσεως, συγκαταλεγόταν μεταξύ τῶν δραπετῶν ἀνδρῶν τῆς ἐποχῆς του. Ἐπί Πατριάρχου Παύλου Δ’ τοῦ Κυπρίου (780 – 784 μ.Χ.) μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου, λόγῳ τοῦ ἀδαμάντινου χαρακτῆρος καί τῆς μεγάλης μορφώσεώς του κατέλαβε περιφανές ἀξίωμα στά ἀνάκτορα. Συνδέθηκε μέ στενότατη φιλία μέ τόν Ἅγιο Θεοφύλακτο († 8 Μαρτίου), πού ἦταν ἄνδρας ἐπίσης ἐνάρετος καί μορφωμένος, μέ τόν ὁποῖο ἀργότερα μετέβησαν στή μονή πού εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπό τόν Πατριάρχη Ταράσιο στόν Εὔξεινο Πόντο, ὅπου ἐκάρησαν μοναχοί. Γιά τήν μεγάλη τους ἀρετή καί τήν βαθύτατη θεολογική κατάρτιση πείσθηκαν καί χειροτονήθηκαν ἀπό τόν Ταράσιο κατ’ ἀρχάς μέν ἱερεῖς, στή συνέχεια δέ ὁ μέν Θεοφύλακτος Ἐπίσκοπος Νικομηδείας, ὁ δέ Μιχαήλ Ἐπίσκοπος Συνάδων.
Σύναξις πάντων τῶν ἐν Ροστὼβ – Γιαροσλὰβλ διαλαμψάντων Ἁγίων (23 Μαΐου)
ἑορτή ὅλων τῶν Ἁγίων τοῦ Ροστώβ – Γιαροσλάβλ τῆς Ρωσίας καθιερώθηκε τό 1964, μέ τήν συγκατάθεση τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Ἀλεξίου Β’ καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποίοι μνημονεύονται εἶναι: ὁ Ἱερομάρτυς Λεόντιος, Ἐπίσκοπος τοῦ Ροστώβ, οἱ Ὅσιοι Ἀδριανός τοῦ Ποσεσόνε, Δανιήλ Γκρεχοζαρούσκϊυ καί τριάντα μοναχοί καί μαζί μέ αὐτόν διακόσιοι πιστοί Μάρτυρες τοῦ Οὔγκλιχ, ἡ Ἁγία Ἀναστασία τοῦ Οὔγκλιχ καί οἱ μαζί μέ αὐτήν τριάντα πέντε μοναχές Μάρτυρες, οἱ Ὁσιομάρτυρες Ἀντωνίνος Ποκρόφσκϊυ, Γεράσιμος, Εὐθύμιος, Βαρσανούφιος, Μακάριος, Ματθαῖος, Βασσιανός, Γουρίας, Ἰωήλ, Ἱλαρίων, Ἰωήλ, Ἀκάκιος, Ὀνούφριος, Ἰωσήφ, Γερόντιος, Λεόντιος, Τύχων, Φιλάρετος, Γελάσιος, Ἰωσήφ, Βασσιανός, Χριστόφορος, Σεραφείμ, Γερμανός, Μάρκελλος, Νικήτας, Ἀρσένιος, Θεοδόσιος, Ἰωνᾶς, Ἰούδας, Συμεών, Μιχαήλ, Ἰωάννης, Μακάριος, Μάμων, Γρηγόριος, Νικηφόρος, Ἱλαρίων, Ἀθανάσιος, Πολύευκτος, Κοσμᾶς καί μαζί μέ αὐτόν χίλιοι πιστοί Μάρτυρες τοῦ Οὔγκλιχ, ὁ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Μανγκαζίας, οἱ Ἐπίσκοποι Θεόδωρος Α’ τοῦ Ροστώβ, Ἡσαΐας τοῦ Ροστώβ, Συμεών τοῦ Ροστώβ, Λουκᾶς τοῦ Ροστώβ, Κύριλλος Α’ τοῦ Ροστώβ, Ἰγνάτιος τοῦ Ροστώβ, Πρόχορος τοῦ Ροστώβ, Ἀντώνιος τοῦ Ροστώβ, Κύριλλος Β’ τοῦ Ροστώβ, Ἰακώβ τοῦ Ροστώβ, Θεόδωρος Β’ τοῦ Ροστώβ, Στέφανος τῆς Πέρμ, Γρηγόριος ὁ Σοφός τοῦ Ροστώβ, Διονύσιος τοῦ Ροστώβ, Ἐφραίμ τοῦ Ροστώβ, Τρύφων τοῦ Ροστώβ, Βασσιανός Α’ τοῦ Ροστώβ, Βασσιανός Β’ τοῦ Ροστώβ, Ἀλέξανδρος τοῦ Περεγιασλάβλ καί Δημήτριος τοῦ Ροστώβ. Οἱ μοναχοί Ἀβραάμ τοῦ Ροστώβ, Νικήτας ὁ Στυλίτης τοῦ Περεγιασλάβλ, Ἀβραάμ τοῦ Περεγιασλάβλ, Πέτρος Ὀρντύνσκϊυ, Συλβέστρος τῆς Ὀμπνόρα, Σέργιος τοῦ Ραντονέζ, Κύριλλος καί Μαρία τοῦ Ραντονέζ, Στέφανος τῆς Μόσχας, Ὀνήσιμος ὁ Φύλακας καί Ἐλισαῖος, διάκονος τοῦ Ραντονέζ, Θεόδωρος καί Παῦλος τοῦ Ροστώβ, Ἐπιφάνιος ὁ Σοφός, Βαρλαάμ Οὐλέγμνσκϊυ, Σεβαστιανός τοῦ Ποσεσόνε, Παΐσιος τοῦ Οὔγκλιχ, Ἀδριανός τοῦ Οὔγκλιχ, Βογολέπιος τοῦ Οὔγκλιχ, Κασσιανός τοῦ Οὔγκλιχ, Βασσιανός τοῦ Οὔγκλιχ, Ἰγνάτιος Πριλούσκϊυ, Δανιήλ τοῦ Περεγιασλάβλ, Λεωνίδας τῆς Ποσεσόνε, Κυπριανός Τρόπσκϊυ, Γεράσιμος Μπολντίνσκϊυ, Γεννάδιος τῆς Κοστρόμα καί τοῦ Λγιουμπιμογκράντ, Ἰγνάτιος τῆς Λόμα, Ἰσαάκ τῆς Λόμα, Εἰρήναρχος ὁ Ἐρημίτης τοῦ Ροστώβ, Δωρόθεος Γιούγκσκϊυ, Νικόδημος Κοζεοζέρσκϊυ, Διονύσιος τοῦ Περεγιασλάβλ, Ἰωακείμ τῆς Σαρτόμα, Κορνήλιος τοῦ Περεγιασλάβλ, Κύριλλος Μπορισσογκλέμπσκϊυ, Ποιμήν τοῦ Ροστώβ. Οἱ εὐσεβεῖς πρίγκιπες Βασίλειος τοῦ Ροστώβ, Βασίλειος καί Κωνσταντίνος τοῦ Γιαροσλάβλ, Ἀλέξανδρος Νέφσκϊυ, Γκλέμπ τοῦ Ροστώβ, Ρωμανός τοῦ Οὔγκλιχ, Θεόδωρος τοῦ Σμολένσκ, καί οἱ υἱοί του Δαβίδ καί Κωνσταντίνος, Βασίλειος τοῦ Γιαροσλάβλ, Ἀνδρέας τοῦ Σμολένσκ, Ἀνδρέας τοῦ Οὔγκλιχ, Δημήτριος τοῦ Οὔγκλιχ, Δημήτριος Ζαρέβιτς τοῦ Οὔγκλιχ, Δημήτριος τοῦ Οὔγκλιχ, Δημήτριος Ζαρέβιτς τοῦ Οὔγκλιχ καί τῆς Μόσχας. Οἱ «δίκαιοι» Θέκλα, Ἰωάννης ὁ Νέος τοῦ Οὔγκλιχ, οἱ «διά Χριστόν σαλοί» Ἰσίδωρος τοῦ Ροστώβ, Σέργιος τοῦ Περεγιασλάβλ, Ἰωάννης ὁ Τριχωτός τοῦ Ροστώβ, Ἰωάννης τῆς Μόσχας, Στέφανος τοῦ Ροστώβ, Ἠλίας τοῦ Ντανίλοβο, Ἀθανάσιος τοῦ Ροστώβ, Ὀνούφριος τοῦ Ρομανώφ.
Ἅγιος Δεσιδέριος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Βιέννης (23 Μαΐου)
Ἅγιος Ἱερομάρτυς Δεσιδέριος ἔζησε τόν 6ο καί 7ο αἰώνα μ.Χ. καί γεννήθηκε στήν πόλη Ἀουτούν τῆς Γαλλίας. Σπούδασε στή Βιέννη, ὁπου χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος. Ἀργότερα ἐξελέγη Ἐπίσκοπος αὐτῆς. Ἐργάσθηκε μέ ἔνθεο ζῆλο καί ἔλεγξε τούς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς γιά τόν ἔκλυτο τρόπο τοῦ βίου καί τήν ἀδικία τους. Γι’ αὐτό καί τόν διέβαλαν στόν Ἐπίσκοπο Ρώμης, Ἅγιο Γρηγόριο τόν Διάλογο († 12 Μαρτίου), ὁ ὁποῖος ὅμως ἀναγνώρισε τήν ἀθωότητα τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἅγιος ἔλεγξε, ἐπίσης, καί τόν βασιλέα Τιέρρυ τόν Β’ τῆς Βουργουνδίας, τοῦ ὁποίου ὁ βίος ἦταν ἀνήθικος. Γι’ αὐτό καί ἐξορίσθηκε. Ἐπέστρεψε στήν Ἐπισκοπή του μετά ἀπό λίγα χρόνια, ἀλλά δολοφονήθηκε τό 608 μ.Χ., μέ διαταγή τοῦ βασιλέως.
Ὅσιοι Δωρόθεος καὶ Ἱλαρίων (23 Μαΐου)
ἱ Ὅσιοι Δωρόθεος καί Ἱλαρίων ἔζησαν στή Ρωσία κατά τόν 16ο καί 17ο αἰώνα μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος Δωρόθεος καταγόταν ἀπό τό χωριό Νικούλσκϊυ κοντά στό Νίζνιθ καί ἔγινε μοναχός στή Λαύρα τοῦ Πσκώφ. Ἀξιώθηκε νά βρεῖ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας, τήν ὁποία πῆρε μαζί του καί ἔζησε ὡς ἐρημίτης. Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη περί τό 1622.
Περί τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος δέν ἔχουμε ἐπαρκεῖς ἁγιολογικές πληροφορίες. Τό ὄνομά του συναντᾶμε σέ χειρόγραφα τοῦ 17ου – 18ου αἰῶνος μ.Χ. Ἀσκήτεψε στή μονή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου κοντά στήν πόλη Γιούρεβετς Ποβόλζσκ καί ἀκολούθως στήν ἔρημο.
Ὁ Ὅσιος Ἱλαρίων κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Ὅσιοι Ἀδριανὸς καὶ Βογολέπιος (23 Μαΐου)
ἱ Ὅσιοι Ἀδριανός καί Βογολέπιος ἔζησαν στή Ρωσία κατά τόν 15ο αἰώνα μ.Χ. Ὑπῆρξαν πνευματικά τέκνα τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Οὔγκλιχ, ἱδρυτή τῆς μονῆς τῆς Θεοτόκου τῆς Προστάτιδος στό Οὔρλικ καί τά ὀνόματά τους ἐμφανίζονται στό Βίο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, πού συντέθηκε κατά τόν 16ο ἢ 17ο αἰώνα μ.Χ. Ἀπό αὐτή τήν διήγηση πληροφορούμεθα ὅτι ὁ Ὁσιος Ἀδριανός ἦταν ἕνας ἀπό τούς πρώτους δέκα μαθητές τοῦ Ὁσίου Παϊσίου καί ἀποθηκάριος τῆς μονῆς. Ἦταν πρωταγωνιστής, μαζί μέ τόν Ὅσιο Παΐσιο, σέ μία θαυματουργική ἐμφάνιση τῆς Θεοτόκου, κατά τό 1472.
Ὁ Ὅσιος Ἀδριανός ἐνταφιάσθηκε κοντά στόν τάφο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου.
Ὁ ἄλλος μαθητής τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ὁ Βογολέπιος, πρίν νά ἐγκαταβιώσει στό μοναστήρι, ἐργαζόταν σέ ἕνα φοῦρνο καί συνέχισε αὐτό τό διακόνημα καί μέσα στό μοναστήρι.
Καί μέ τόν Ὅσιο Βογολέπιο συνδέεται, ἐπίσης, μία διήγηση γιά μιά θαυμαστή ἐμφάνιση τῆς Παναγίας. Ἐνῶ ἀντλοῦσε νερό ἀπό τόν ποταμό Βόλγα, εἶδε νά ἐπιπλέει στά ὕδατα τοῦ ποταμοῦ μία εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου λουσμένη σέ οὐράνιο φῶς: ἦταν ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τῆς Προστάτιδος. Ἀφήνοντας τό δοχεῖο στό νερό ὁ Ὅσιος Βογολέπιος ἔτρεξε βιαστικά στό μοναστήρι καί διηγήθηκε τό γεγονός στόν Ὅσιο Παΐσιο. Ὁ Ἅγιος μοναχός, μαζί μέ τόν Ὅσιο Ἀδριανό, τόν Ὅσιο Βογολέπιο καί ἕναν ἄλλο μοναχό, πού ὀνομαζόταν Βασσιανός, μετέφεραν μέ εὐλάβεια τήν εἰκόνα στό μοναστήρι.
Ὁ Ὅσιος Βογολέπιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Ἅγιοι Δονατιανὸς καὶ Ρογατιανὸς οἱ Μάρτυρες οἱ αὐτάδελφοι (23 Μαΐου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δονατιανός καί Ρογατιανός ἦταν ἀδέλφια καί κατάγονταν ἀπό εὐγενή Ρωμαϊκή εἰδωλολατρική οἰκογένεια, ἡ ὁποία ζοῦσε στήν πόλη Νάντη τῆς Γαλλίας. Ὁ Δονατιανός βαπτίσθηκε Χριστιανός καί κήρυττε μέ ζῆλο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου. Ὅμως συνελήφθη, κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος Ρικτοβάρου, ὁ ὁποῖος τόν κάλεσε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, γιά νά σώσει τήν ζωή του. Ὁ Μάρτυρας μέ γενναιότητα ἀρνήθηκε καί ὁμολόγησε τόν Χριστό. Τό παράδειγμα τοῦ ἀδελφοῦ του παρακίνησε σέ ὁμολογία πίστεως καί τόν Ρογατιανό, ὁ ὁποῖος ὅμως δέν πρόλαβε νά βαπτισθεῖ. Ὁ ἄρχοντας ἔδωσε ἐντολή νά τούς ρίξουν στή φυλακή καί νά τούς βασανίσουν σκληρά. Κατά τήν διάρκεια τῆς νύχτας οἱ δύο ἀδελφοί Μάρτυρες προσευχήθηκαν θερμά πρός τόν Θεό καί Κύριό μας. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἄρχισαν καί πάλι τά βασανιστήρια. Διαπέρασαν τίς κεφαλές τους μέ λόγχες καί τελικά τούς ἀποκεφάλισαν. Ὁ Ρογατιανός βαπτίσθηκε στό αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἔλαβαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καί εἰσῆλθαν στή χαρά τοῦ Κυρίου τους.
Περί τά τέλη τοῦ 5ου αἰῶνος μ.Χ. οἱ Χριστιανοί ἀνήγειραν ναό στόν τόπο τοῦ ἐνταφιασμοῦ τῶν Μαρτύρων καί τό 1145 τά ἱερά λείψανά τους μετεκομίσθηκαν στόν καθεδρικό ναό τῆς Νάντης.
Ὅσιος Παΐσιος τοῦ Γκαλίτς (23 Μαΐου)
Ὅσιος Παΐσιος ἔζησε τόν 14ο καί 15ο αἰώνα μ.Χ. καί ἔφθασε στήν πόλη Γκαλίτς τῆς Ρωσίας ἀπό τό νότο περί τό 1385. Ἐκάρη μοναχός στή μονή τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Γκαλίτς καί ἀμέσως ἄρχισε τόν σκληρό πνευματικό ἀγώνα.
Στό Βίο ἀναφέρεται ὅτι μία φορά ὁ Ὅσιος Παΐσιος βρισκόταν σέ ἕνα κελλί μαζί μέ τόν ἐρημίτη Κασσιανό, τόν ἐπονομαζόμενο «Ἕλληνα», στόν ποταμό Οὔκμα καί μέ τούς μοναχούς Ἀδριανό καί Γεράσιμο. Ἐνῶ ἔψελναν τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, ξαφνικά ἐπάνω σέ ὁλόκληρο τό μοναστήρι ἐμφανίσθηκε ἕνα ὑπέρλαμπρο φῶς καί οἱ μοναχοί ἄκουσαν μία φωνή πού τούς καλοῦσε νά ἐξέλθουν ἀπό τό κελλί. Τρομαγμένοι, ἐξῆλθαν καί Ἄγγελος Κυρίου τούς ἔδειξε ἕνα ὅραμα: τή Θεοτόκο, πού καθόταν σέ ἕναν θρόνο καί στά χέρια της κρατοῦσε τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Βρέφος. Οἱ μοναχοί ἔπεσαν στή γῆ, ἀλλά ὁ Ἄγγελος τούς εἶπε νά σηκωθοῦν καί τούς διαβίβασε τήν ἐντολή τῆς Θεοτόκου νά οἰκοδομήσουν σέ ἐκεῖνο τό σημεῖο μία ἐκκλησία πρός τιμήν τῆς Προστάτιδος Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Ὁ ναός οἰκοδομήθηκε τό 1482 καί ὁ Ἀδριανός συμμετεῖχε στήν κατασκευή τῆς πέτρινης ἐκκλησίας, ἐνῶ τό 1489 βοήθησε τόν Ὅσιο Παΐσιο στήν κατασκευή τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, στόν μικρό ποταμό Γκρέκοφ, στή δεξιά ὄχθη τοῦ ποταμοῦ τοῦ Βόλγα, πού ἐξαρτιόταν ἀπό τήν μονή τῆς Προστάτιδος Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἑνότητα τῆς Ρωσικῆς γῆς καί τῶν ἡγεμόνων τῆς περιοχῆς καί ἀντιστάθηκε στούς φεουδαρχικούς πολέμους. Γιά τόν λόγο αὐτό ἐπισκέφθηκε καί τήν Μόσχα.
Μετά ἀπό θεοφιλή βίο καί ἀδιάλειπτη προσευχή ὁ Ὅσιος προαισθάνθηκε τό τέλος του. Ἔτσι ἄρχισε νά ἐντείνει τούς πνευματικούς του ἀγῶνες καί νά προετοιμάζεται ἐσωτερικά, γιά νά συναντήσει τόν Κύριο καί Θεό του. Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1460 ἢ τό 1463 καί ἐνταφιάσθηκε στή νότια πλευρά τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Οὐσπένσκι.
