Δευτέρα 25 Μαΐου
Γ' εύρεσις Τιμίας Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου
Μνήμη τρίτης εὑρέσεως τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου (25 Μαΐου)
ὐτὴ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρεῖται ὡς δεύτερη εὕρεση, ἀφοῦ πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται ἄλλη, παρὰ μόνο ἡ πρώτη (24 Φεβρουαρίου). Ἡ εὕρεση αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ κάποιον ἄγνωστο ἱερέα στὰ Κόμανα τῆς Καππαδοκίας, μέσα σὲ ἀργυρὴ θήκη, σὲ ἱερὸ τόπο καὶ μεταφέρθηκε μὲ μεγάλη ἐπισημότητα καὶ πομπὴ στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου κατατέθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Στουδίου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖον θησαύρισμα ἐγκεκρυμμένον τῇ γῇ, Χριστὸς ἀπεκάλυψε, τὴν Κεφαλήν σου ἡμῖν, Προφῆτα καὶ Πρόδρομε· πάντες οὖν συνελθόντες, ἐν τῇ ταύτης εὑρέσει, ᾄσμασι θεηγόροις, τὸν Σωτῆρα ὑμνοῦμεν, τὸν σῲζοντα ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς, ταῖς ἱκεσίαις σου.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Προφῆτα Θεοῦ, καὶ Πρόδρομε τῆς χάριτος, τὴν Κάραν τὴν σήν, ὡς ῥόδον ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὑράμενοι, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν, καὶ γὰρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τὴν μετάνοιαν.
Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς οὐρανίων δωρεῶν πηγὴ θεόβρυτος
Τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκ βυθοῦ τῆς γῆς ἀνέλαμψε
Ἡ ἁγία Κεφαλή σου Χριστοῦ Προφῆτα
Ἧς τὴν τρίτην ἑορτάζοντες φανέρωσιν
Ἀνυμνοῦμεν τῶν θαυμάτων σου τὸ μέγεθος
Καὶ βοῶμέν σοι, χαῖρε Λόγου ὁ Πρόδρομος.
Μεγαλυνάριον.
Τρίτην τῆς παντίμου σου Κεφαλῆς, μνείαν ἐκτελοῦμεν, ἣν ἐδόξασεν ἡ Τριάς, Βαπτιστὰ Κυρίου· ἐκ γῆς γὰρ τρίτως ὤφθη, μετανοεῖτε πᾶσιν, ἀνακραυγάζουσα.
Ἅγιος Κελεστίνος ὁ Μάρτυρας (25 Μαΐου)
ἶναι ἄγνωστο, πότε ἄθλησε ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κελεστίνος. Κηρύττοντας μέ παρρησία τό Εὐαγγέλιο καί καλώντας τούς εἰδωλολάτρες νά πιστέψουν στόν Χριστό γιά τήν σωτηρία τους, καταγγέλθηκε ὡς ὑβριστής καί ἀνατροπέας τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας. Ἀνακρινόμενος, δέν δίστασε νά καταγγείλει καί πρός αὐτόν τόν ἄρχοντα τό ψεῦδος τῆς πολυθεΐας. Ἀφοῦ ἀρνήθηκε, τέλος, νά θυσιάσει στά εἴδωλα, βασανίσθηκε σκληρά μέ πυρακτωμένα σίδερα καί τελειώθηκε στή Ρώμη, ὅπου φυλάσσονται καί τά ἱερά λείψανα αὐτοῦ.
Ἅγιος Ζηνόβιος Ἐπίσκοπος Φλωρεντίας (25 Μαΐου)
Ἅγιος Ζηνόβιος καταγόταν ἀπό τήν Ἑλλάδα. Ἦταν σοφιστής καί δίδασκε ρητορική στήν Φλωρεντία. Ἀσπάσθηκε τή Χριστιανική πίστη, παρά τήν σθεναρή ἀντίδραση τῶν γονέων του, καί ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς Φλωρεντίας τῆς Ἰταλίας. Σύντομα καί οἱ γονεῖς του βαπτίσθηκαν Χριστιανοί καί ἔγιναν μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Συνδέθηκε μέ πνευματική φιλία μέ τόν Ἅγιο Ἀμβρόσιο, Ἐπίσκοπο Μεδιολάνων καί τόν Ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης Δάμασο (366 – 384 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος τόν ἀπέστειλε στήν Κωνσταντινούπολη λόγῳ τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί τῶν ταραχῶν πού προκαλοῦσαν στήν Ἐκκλησία οἱ αἱρετικοί. Ἀξιώθηκε ἀπό τόν Τριαδικό Θεό τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 390 μ.Χ. ἐπί τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Δύσεως Ὀνωρίου.
Ἅγιος Ἰννοκέντιος Ἐπίσκοπος Χερσῶνος (25 Μαΐου)
Ἅγιος Ἰννοκέντιος, κατά κόσμον Ἰωάννης Ἀλεξέεβιτς Μπορόσωφ, γεννήθηκε στίς 15 Δεκεμβρίου 1800 στό χωριό Ἔλετς τῆς ἐπαρχίας Ὀρέλ τῆς Ρωσίας καί καταγόταν ἀπό ἱερατική οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Ἀλέξιος καί Ἀκυλίνα καί ἀνέθρεψαν τόν μικρό Ἰωάννη μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Τό 1819 τελείωσε μέ ἐπιτυχία τίς σπουδές του στό σεμινάριο τοῦ Ὀρέλ καί εἰσήχθη στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου, ἀπό τήν ὁποία ἀποφοίτησε τό 1823.
Ἡμέρες καί νύχτες ὁ Ἰωάννης τίς ἀφιέρωνε στήν μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων καί τῶν Πατέρων καί ἀσχολήθηκε ἰδιαίτερα μέ τήν συγγραφή κηρυγμάτων τοῦ θείου λόγου. Ἡ ἀγάπη του πρός τόν μοναχικό βίο ὁδηγεῖ τά βήματά του στό μοναστήρι, ὅπου κείρεται μοναχός καί λαμβάνει τό ὄνομα Ἰννοκέντιος. Λίγο ἀργότερα καλεῖται νά διδάξει στή θεολογική ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως καί τό 1826 χειροθετεῖται ἀρχιμανδρίτης. Στίς 21 Νοεμβρίου 1836, κατά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, χειροτονεῖται Ἐπίσκοπος τοῦ Ζιγκιρίνσκ, στήν περιοχή τοῦ Κιέβου. Κατά τά ἔτη 1841 – 1842 μετατίθεται στήν πόλη Βολογκντά καί ἀπό τό 1842 μέχρι τό 1848 στήν Ἐπισκοπή τοῦ Χάρκωβ. Τό 1857, μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἐπισκόπου Χερσῶνος καί πάσης Ταυρίδος, καθίσταται Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας αὐτῆς.
Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ἀπό τίς φυλές τῶν Τατάρων καί τούς Ἑβραίους εἶναι πολλά. Ὁ Ἅγιος ἀγωνίζεται νά διασώσει ἀπό τήν καταστροφή ναούς καί μονές καί νά ἐμψυχώσει τό λαό. Στόν πόλεμο τῆς Κριμαίας, συμπαρίσταται μέ ἀγωνιστικό φρόνημα καί πίστη στούς στρατιῶτες πού ὑπεράσπιζαν τήν πόλη. Τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς καί τῆς ποιμαντικῆς δράσεώς του ἀποκαλύπτεται, ὅταν ὁ ἴδιος ἐπισκέπτεται καί φροντίζει τούς τραυματίες, τούς πάσχοντες καί τούς ἀσθενεῖς ἀπό τήν ἀρρώστια τοῦ τύφου. Ἦταν γιά ὅλους ἐπίγειος ἄγγελος καί παρηγορητής.
Ἔτσι ἀφοῦ διακόνησε θεοφιλῶς τό ποίμνιό του, ὁ Ἅγιος Ἰννοκέντιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1857.
