Ὅσιος Σάββας ὁ Νέος ὁ ἐν Καλύμνῳ (7 Απριλίου)
Ὅσιος Σάββας ὁ Νέος, κατά κόσμο Βασίλειος, γεννήθηκε τό ἔτος 1862 στήν Ἡρακλείτσα τῆς περιφέρειας Ἀβδίμ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης ἀπό πτωχούς καί ἁπλοϊκούς γονεῖς, τόν Κωνσταντίνο καί τή Σμαραγδή.
Ὁ Βασίλειος μεγάλωσε ἔχοντας βαθιά πίστη καί μεγάλη εὐσέβεια καί προσπαθώντας νά μιμηθεῖ τήν ἄσκηση τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν ὁ Βασίλειος διαπίστωνε καθημερινά ὅτι τό ἐπάγγελμα πού ἀσκοῦσε δέν ἦταν στά μέτρα του καί ποθοῦσε μία ἄλλη ζωή. Ἤθελε νά ζήσει μόνο γιά τόν Χριστό καί νά ἀκολουθήσει τήν ὁδό τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἔτσι ἔλαβε πλέον τήν ἀμετάκλητη ἀπόφαση νά φύγει, ἐγκαταλείποντας τά ἐγκόσμια καί κάνοντας πράξη τούς λόγους τοῦ Κυρίου, «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ». Κατευθύνεται στό Ἅγιον Ὄρος, στήν Ἱερά Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, ὅπου ἐπί δώδεκα ἔτη ζεῖ πλέον μέ προσευχή καί αὐστηρή ἄσκηση.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ Σημειοφόρος Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης (7 Απριλίου)
Ἅγιος Γεώργιος, Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης, ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας. Ἀγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν δυσσεβῶν εἰκονομάχων καί ἐξορίσθηκε σέ κάποιο νησί τῆς Προποντίδος, ὅπου καί πέθανε ἀπό τίς κακουχίες τό ἔτος 821 μ.Χ. σέ ἡλικία σαράντα πέντε ἐτῶν. Τό τίμιο λείψανό του παρέμεινε ἐνταφιασμένο ἐπί εἴκοσι χρόνια στόν τόπο τῆς ἐξορίας. Ἐπί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου (842 – 847 μ.Χ.), μετά τήν ἀποκατάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγινε ἡ ἀνακομιδή πολλῶν ἱερῶν λειψάνων Ἁγίων πού πέθαναν στήν ἐξορία, ὅπως τοῦ Θεοφύλακτου Νικομηδείας, τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καί τοῦ Νικηφόρου Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε, καί συγκεκριμένα κατά τά ἔτη 846 – 847 μ.Χ., ἀνεκομίσθηκε στή Μυτιλήνη μέ πολλές τιμές καί τό τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Νά πῶς περιγράφεται στό Βίο του τό γεγονός αὐτό: «Πάντες οἱ τῆς νήσου Μυτιλήνης οἰκήτορες, ἅμα πρεσβυτέροις καί παντί τῷ κλήρῳ παρεγένοντο ἔνθα κατέκειτο τό σῶμα τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν καί ὁμολογητοῦ Γεωργίου, καί δι’ ὅλης τῆς νυκτός ἀγρυπνήσαντες, τῇ ἐπιούσῃ ἡμέρᾳ λαβόντες τό σῶμα μετά ψαλμῶν καί ὕμνων ἀπεκόμισαν αὐτό εἰς τήν ἰδίαν νῆσον καί κατέθεικαν αὐτό μετά καί τῶν λοιπῶν πατέρων, δόξαν ἀναπέμποντες τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι».
Εὐλαβής παράδοση, πού διασώθηκε μέχρι τίς ἡμέρες μας, θεωρεῖ ὡς τόπο ταφῆς τοῦ Ἁγίου τή θέση «Τρία Κυπαρίσσια» (Σαρῆ Μπαμπᾶ), κοντά στό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Κατά τόν 18ο αἰώνα μ.Χ. ἐσώζετο καί τιμόταν στή Μυτιλήνη ἡ χεῖρα τοῦ Ἁγίου. Αὐτή πιθανῶς εἶναι ἡ δεξιά χεῖρα πού σώζεται σήμερα στό Σκαλοχώρι καί φέρει ἐπιγραφή «Ἅγιος Γιόργις» καί κοινῶς θεωρεῖται ὡς χεῖρα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.
Ἅγιοι Ρουφίνος καὶ Ἀκυλίνη οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοὶς διακόσιοι Μάρτυρες (7 Απριλίου)
Ἅγιος Μάρτυς Ρουφίνος, ὁ διάκονος καί ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀκυλίνα μαρτύρησαν μαζί μέ ἄλλους διακόσιους Χριστιανούς στή Σινώπη κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.).
Ὄντας ἐκεῖνο τόν καιρό ὁ Ἅγιος Ρουφίνος διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δίδασκε πολλούς στό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό συνελήφθη καί κλείσθηκε στή φυλακή. Ἡ Χριστιανή Ἀκυλίνα, ἐπειδή τόν ἐπισκέφθηκε, συνελήφθη καί ἡ ἴδια. Καί οἱ δύο, ἀφοῦ παρουσιάσθηκαν στόν ἄρχοντα, ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί βασανίσθηκαν σκληρά. Ὅμως, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ θαυματούργησαν καί προετοίμασαν τούς παρευρισκόμενους διακόσιους στρατιῶτες νά πιστέψουν στόν Χριστό. Ὁ ἄρχοντας ὀργισμένος διέταξε νά θανατωθοῦν ὅλοι μέ μαχαίρι. Καί ἀφοῦ τούς ἔδεσαν οἱ δήμιοι, τούς ὁδήγησαν στόν τόπο τῆς ἀθλήσεως καί τούς ἀποκεφάλισαν ὅλους. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι αὐτοί Μάρτυρες ἔλαβαν ἀπό τόν δωρεοδότη Κύριο τό στέφανο τῆς δόξας καί τοῦ μαρτυρίου.
Σύμφωνα μέ τόν Λαυριωτικό Κώδικα οἱ Ἅγιοι παρακολούθησαν τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἅγιος Καλλιόπιος ὁ Μάρτυρας (7 Απριλίου)
Ἅγιος Μάρτυς Καλλιόπιος καταγόταν ἀπό τήν Πέργη τῆς Παμφυλίας καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Σέ πολύ μικρή ἡλικία ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα καί ἡ ἐνάρετη μητέρα του Θεόκλεια τόν ἀνέθρεψε καί τόν γαλούχησε μέ τά νάματα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ἔτσι κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν ὁ νεαρός Καλλιόπιος ὄχι μόνο δέν φοβήθηκε, ἀλλά ἀντιθέτως ἐμψύχωνε καί παρηγοροῦσε τούς ὀλιγόψυχους. Ἐνῷ ὁ διωγμός εἶχε κηρυχθεῖ, ὁ Ἅγιος ἀναχώρησε γιά τήν Πομπηϊούπολη, ὅπου αὐτοβούλως παρουσιάσθηκε στόν ἔπαρχο Μάξιμο, τόν ὁποῖο ἔλεγξε γιά τά ἐγκλήματά του κατά τῶν Χριστιανῶν. Ὀργισμένος ὁ ἔπαρχος διέταξε νά τόν συλλάβουν, νά τόν βασανίσουν καί νά τόν κλείσουν στή φυλακή. Μαζί του εἰσῆλθε στή φυλακή καί ἡ μητέρα του, ἡ ὁποία σπόγγιζε τό αἷμα τοῦ υἱοῦ της. Γιατί ἀφοῦ ἔδωσε ὅλο τόν πλοῦτο της στούς πτωχούς, ἀκολούθησε τό παιδί της στήν πορεία πρός τό μαρτύριο. Ἀφοῦ ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή τόν Ἅγιο, τόν καταδίκασαν σέ σταυρικό θάνατο. Ἔτσι ἔγινε κοινωνός μέ τόν Χριστό ὄχι μόνο στό Πάθος ἀλλά καί στήν ἡμέρα ἀκόμη. Γιατί ἦταν Μεγάλη Παρασκευή ὅταν σταυρώθηκε. Ἡ μητέρα του ἔδωσε στούς δήμιους πέντε χρυσά νομίσματα καί τούς παρακάλεσε νά μήν σταυρώσουν τόν υἱό της ὅμοια μέ τόν Χριστό, ἀλλά μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω. Καί ἀφοῦ σταυρώθηκε τήν Τρίτη ὥρα τῆς Παρασκευῆς, παρέδωσε τό πνεῦμα. Ἡ δέ μητέρα του, ἀφοῦ ἔπεσε ἐπάνω στόν ἐσταυρωμένο υἱό της, παρέδωσε τήν ψυχή της.
