Τρίτη 19 Ιουνίου
Ιούδα του αποστόλου, Παϊσίου και Ζήνωνος οσίων, Ζωσίμου μάρτυρος
Ὅσιος Παΐσιος ὁ Μέγας καὶ Θεοφόρος (19 Ιουνίου)
Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατέρας μας Παΐσιος καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο, ἀπό γονεῖς εὔπορους, ἐνάρετους καί εὐσεβεῖς Χριστιανούς καί ἄκμασε κατά τό β’ ἥμισυ τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. Μετά τό θάνατο τοῦ πατρός του, νέος ἀκόμη στήν ἡλικία, ὑπό θείου ζήλου κινούμενος, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί κατέφυγε στήν ἔρημο, ὅπου ἔγινε μαθητής τοῦ περιώνυμου ἐρημίτου ἀσκητοῦ Παμβώ († 18 Ἰουλίου), ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ ὁποίου προέκοψε σέ ὅλες τίς ἀρετές καί τή βαθιά γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Μετά τό θάνατο τοῦ διδασκάλου του, έπιθυμῶν πλέον ἥσυχη καί ἐρημική ζωή, γιά αὐστηρότερη ἄσκηση, κατέφυγε στό ἐσωτερικό τῆς ἐρήμου, ὅπου ἐγνωρίσθηκε καί συνδέθηκε διά στενοτάτης φιλίας μετά τοῦ ἐπίσης μεγάλου ἀσκητοῦ Ὁσίου Παύλου († 15 Ἰανουαρίου). Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητός του ἄρχισε ταχέως νά διαδίδεται, πολλοί δέ πιστοί προσέτρεχαν πρός αὐτόν, ἐξαιτοῦντες τήν εὐλογία καί τούς σοφούς παρηγορητικούς λόγους του. Γι’ αὐτό καί ὀνομάσθηκε Μέγας. Γέροντας πλέον, μετά ἀπό παρακκλήσεις πολλῶν ἀδελφῶν, ἐγκατέλειψε τήν ἔρημο καί ἐγκατασταθείς πλησίον κατοικημένων τόπων ἐδίδασκε καί ἐνουθετοῦσε τά πρός αὐτόν προσερχόμενα πλήθη τῶν πιστῶν.
Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύτατο γήρας καί ἐνταφιάσθηκε στήν ἔρημο. Μετά ὀλίγα ἔτη, τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα, ἀνακομισθέντα, μεταφέρθησαν στήν Πισιδία καί κατετέθησαν στήν ἐκεῖ εὑρισκόμενη μονή.
Τό Βίο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου συνέγραψε ὁ συνασκητής του Ὅσιος Ἰωάννης ὀ Κολοβός († 9 Νοεμβρίου), τήν δέ Ἀκολουθία του ἐξεπόνησε ὁ Χριστόφορος Προδρομίτης.
Ἅγιος Ἰούδας ὁ Ἀπόστολος (19 Ιουνίου)
Ἀπόστολος Ἰούδας, ἕνας ἐκ τῶν 12 Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου, ἦταν υἱός τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ Ἀλφαίου καί τῆς συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἀδελφός δέ τοῦ ἐπίσης Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἐπιλεγομένου Ἀδελφοθέου. Πρός διάκριση ἐκ τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου, στό μέν τό κατά Λουκᾶ Εὐαγγέλιο (6, 16) καί τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (1, 13) ἀποκαλεῖται Ἰούδας Ἰακώβου (ἀδελφός δηλαδή τοῦ Ἰακώβου), στό δέ τό κατά Ματθαῖο (10, 3) καί Μάρκο (Γ’, 18) ὀνομάζεται Θαδδαῖος ἢ Λεββαῖος. Ὁ συγγραφέας τῆς Ἐπιστολῆς Ἰούδα χαρακτηρίζεται σαφῶς «Ἰούδας... ἀδελφός δέ τοῦ Ἰακώβου».
Ἡ ζωή του κατά τήν ἐπί τῆς γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου καί μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς ἦταν ὅμοια μέ αὐτή τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων. Μετά τήν Πεντηκοστή ὅμως, ὅταν ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατῆλθε ἐπί τῶν Ἀποστόλων, ὁ Ἰούδας, ἀφοῦ γιά ἀρκετό χρονικό διάστημα παρέμεινε ἐργαζόμενος στά Ἱεροσόλυμα, κοπιῶν ὑπέρ τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας, μετέβη ἀκολούθως στίς γειτονικές χῶρες, κηρύττων τό Εὐαγγέλιο στούς ἐν Σαμαρείᾳ καί Μεσοποταμίᾳ ὁμοεθνεῖς του. Στή συνέχεια, μετά τοῦ Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ ἀφίχθη στήν Περσία, στήν Ἔδεσσα, ὅπου ἐθεράπευσε τόν ἐκ λέπρας πάσχοντα τοπάρχη Ἄβγαρο, καί, τέλος, συνελήφθη στήν πόλη Ἀραράτ, ὅπου ἐκρεμάσθηκε καί ἐτελειώθηκε κτυπηθείς διά βελῶν. Κατ’ ἄλλους βιογράφους, ὁ Ἰούδας ἐμαρτύρησε στή Βηρυττό περί τό 80 μ.Χ., ἀφοῦ προηγουμένως ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν Ἰουδαία, Ἀραβία καί Συρία. Τέλος, σύμφωνα μέ τίς Διαταγές τῶν Ἀποστόλων, ὁ Ἰούδας ὑπῆρξε τρίτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, μετά τόν Ἰάκωβο καί Συμεών τοῦ Κλωπᾶ (7, 46, 1 – 2), τοῦτο δέ ἐπανέλαβε καί ὁ Γεώργιος Σύγγελος.
Ἅγιος Ζώσιμος ὁ Μάρτυρας (19 Ιουνίου)
Ἅγιος Μάρτυς Ζώσιμος καταγόταν ἀπό τήν Ἀπολλωνιάδα τῆς Θράκης καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ (98 – 117 μ.Χ.) καί ἡγεμόνος τῆς ἐν Πισιδίᾳ Ἀντιοχείας Δομετιανοῦ. Ὑπηρετῶν στίς τάξεις τῶν ρωμαϊκῶν λεγεώνων καί δεχθείς τόν Χριστιανισμό, ἀπέρριψε τόν ὁπλισμό του καί καταφυγών σέ Χριστιανική ἐκκλησία ἐβαπτίσθηκε. Καταγγέλθηκε γι’ αὐτό, συνελήφθη, ὁδηγήθηκε δέ ἐνώπιον τοῦ Δομετιανοῦ καί ἀφοῦ ὁμολόγησε μέ πνευματική ἀνδρεία τόν Χριστό, καταδικάσθηκε σέ θανάτωση μέ σκληρά βασανιστήρια. Ἔτσι, τόν ἐκρέμασαν καί τοῦ καταξέσχισαν τίς σάρκες, τόν ἅπλωσαν ἐπάνω σέ πυρακτωμένη σχάρα, τοῦ ἐφόρεσαν σιδερένια ὑποδήματα φέροντα ἐσωτερικῶς καρφιά καί τόν ὑποχρέωσαν νά τρέχει δεμένος ὄπισθεν πόλου, γιά νά μεταβεῖ στήν πόλη τῶν Κανανέων, ὅπου καί ἀποκεφαλίσθηκε.
Ὅσιος Παΐσιος ὁ ἐν τῇ μονῇ Χιλανδαρίου ἀσκήσας (19 Ιουνίου)
Ὅσιος Παΐσιος ὁ Χιλανδαρινός ἐγεννήθηκε στήν πόλη Μπάνσκο τῆς Βουλγαρίας, τήν περιοχή τοῦ Σαμοκόβου, περί τοῦ 1722. Νέος ἦλθε στή μονή Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἐμόνασε πλησίον τοῦ μεγαλυτέρου ἀδελφοῦ του ἡγουμένου Λαυρεντίου.
Συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀφύπνιση τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος τῶν Βουλγάρων καί στή διαμόρφωση τῆς ἐθνικῆς τους συνειδήσεως. Ἐταξίδευσε στή Μόσχα γιά νά αὐξήσει τίς γνώσεις του καί νά ἀναζητήσει σχετική βιβλιογραφία, καί κυρίως ἔργα περί τῆς ἱστορίας τῶν σλαβικῶν λαῶν, πρωτότυπων ἢ μεταφρασμένων στή ρωσική, ἀπό τά ὁποῖα ἔλαβε ἀφορμές καί στοιχεῖα γιά μιά δική του σύνθεση, πού κατέγραψε σέ ἕνα ἔργο μέ μικρή ἱστορική ἀξία.
Δυστυχῶς δέν γνωρίζουμε τήν ἡμερομηνία τῆς εἰρηνικῆς κοιμήσεώς του καί γιά τό λόγο αὐτό ἑορτάζεται τήν ἴδια ἡμέρα μέ τό συνώνυμό του Ὅσιο Παΐσιο τόν Μέγα.
Ἡ κανονική ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητός του ἔγινε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
