Παρασκευή 19 Ιουλίου
Μακρίνης, Δίου, Θεοδώρου αρχιεπισκ.
Ὁσία Μακρίνα (Ἀδελφὴ τοῦ Μ. Βασιλείου) (19 Ιουλίου)
τήν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ λίγες ὑπῆρξαν οἱ γυναικεῖες μορφές σάν τήν ὑπέρλαμπρη μορφή τῆς Ἁγίας Μακρίνας, πού ὁ Θεός τήν εἶχε προικίσει μέ τά μεγαλύτερα πνευματικά καί σωματικά χαρίσματα.
Ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀδελφή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τοῦ Γρηγορίου Νύσσης. Ἀνατράφηκε σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπό τήν εὐσεβεστάτη μητέρα της Ἐμμέλεια. Ὅταν μεγάλωσε, ἀφοσιώθηκε στήν ἀγαθοεργία καί στήν ἀνατροφή τῶν ἀδελφῶν της, πού ἔπαιξε καθοριστικό ρόλο στή μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Ἡ Μακρίνα ἦταν μνηστευμένη, ἀλλά ὁ μνηστήρας της πέθανε.
Τότε, μαζί μέ τή μητέρα της, ἀποσύρθηκε σέ γυναικεία μονή στόν Πόντο, κοντά στόν ποταμό Ἴρη. Ἐκεῖ κοντά μόναζε καί ὁ ἀδελφός της, Μ. Βασίλειος. Στή μονή πέρασε τή ζωή της μέ τή μελέτη τῶν Γραφῶν, τήν προσευχή, καί προπάντων μέ ἀγαθοεργίες. Διότι πάντα εἶχε στό μυαλό της τό λόγο τοῦ Θεοῦ, πού προτρέπει τούς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργείν, πλουτείν ἐν ἔργοις καλοίς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτούς θεμέλιον καλόν εἰς τό μέλλον, ἴνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς». Δηλαδή, νά ἀγαθοεργοῦν, νά γίνονται πλούσιοι σέ καλά ἔργα, νά δίνουν πρόθυμα καί σέ ἄλλους τά ἀγαθά τους, νά εἶναι ἁπλοί καί καταδεκτικοί, καί ἔτσι νά ἀποταμιεύουν γιά τόν ἑαυτό τους στέρεο θεμέλιο στό μέλλον, γιά νά ἀποκτήσουν τήν αἰώνια ζωή.
Μ’ αὐτόν τόν τρόπο καί ἡ Ἁγία Μακρίνα ἔζησε καί τελείωσε τή ζωή της.
Ὅσιος Δίος (19 Ιουλίου)
αταγόταν ἀπό τήν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας, καί ἔζησε στά χρόνια του μεγάλου Θεοδοσίου. Ἦταν διακεκριμένος γιά τή θεολογική του πολυμάθεια καί γιά τήν ἀνυπόκριτη εὐσέβεια καί ἐγκράτεια. Σέ ἡλικία μάλιστα 35 ἐτῶν, τόσο πολύ εἶχε ἐξαπλωθεῖ ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του, πού ἀπό παντοῦ ἔρχονταν ν’ ἀκούσουν τίς πολύτιμες συμβουλές του.
Μετά ἀπό χρόνια, τόν προσκάλεσε ὁ Πατριάρχης Ἀττικός (406 – 425) στήν Κωνσταντινούπολη καί τόν χειροτόνησε ἱερέα. Τά ἱερατικά του καθήκοντα, ἐπετέλεσε μέ πολύ ζῆλο καί ἀκρίβεια. Ἦταν στούς ἐνορίτες του, πρότυπο ἱεροῦ καί φιλόστοργου πνευματικοῦ πατέρα καί οἰκογενειακοῦ συμβούλου.
Στήν Κωνσταντινούπολη ἵδρυσε καί μοναστήρι. Κάποτε ἀρρώστησε βαριά, πού ἔφτασε μέχρι τά πρόθυρα τοῦ θανάτου. Σώθηκε ὅμως ἀπό θαῦμα.
Απεβίωσε εἰρηνικά, διατηρώντας μέχρι τήν τελευταία του πνοή τό πῦρ τῆς εὐσεβείας καί τῆς στοργῆς γιά τίς ψυχές τοῦ ποιμνίου του.
Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Σαββαΐτης (19 Ιουλίου)
Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Σαββαΐτης, ἀπό μικρός φοίτησε στά καλύτερα σχολεῖα τῆς ἐποχῆς του, κάτι πού τόν ἔκανε νά διακριθεῖ ἰδιαίτερα τόσο στήν ρητορική, ὅσο καί στήν φιλοσοφία.
Σέ ἡλικία 18 χρονῶν, ἀφοῦ ἔχασε τούς δικούς του, ἀναχώρησε γιά τούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου εἶχε μεγάλο πόθο νά προσκυνήσει. Μετά τό προσκύνημα, πῆγε στήν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα ὅπου κι ἔγινε μοναχός.
Τά ἑπόμενα δέκα χρόνια ὁ Θεόδωρος ἀνέπτυξε πάρα πολύ τόσο τίς θρησκευτικές ὅσο καί τίς θεολογικές του γνώσεις. Ἡ παιδεία καί ἡ ἀρετή ὅμως τοῦ Ὁσίου, ἔκαναν τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων νά τόν κάνει Ἀρχιεπίσκοπο στήν Ἔδεσσα τῆς Συρίας. Ὁ Θεόδωρος, κάτω ἀπό μεγάλη πίεση δέχτηκε νά ἀναλάβει.
Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἔδεσσας, ἦταν συνέχεια δίπλα στό ποίμνιό του, μιλώντας τους γιά τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Πολέμησε τούς αἱρετικούς Νεστοριανούς καί τούς εἰδωλολάτρες. Ἦταν γι’ αὐτούς τό μαῦρο πανί καί γι’ αὐτό ἀποφάσισαν νά τόν σκοτώσουν. Όμως, ὡς ἐκ θαύματος, οἱ πληρωμένοι δολοφόνοι μόλις ἔβγαλαν τό μαχαίρι νά σκοτώσουν, ἔμειναν παράλυτοι.
Αἰσθανόμενος τό τέλος του ὁ Ὅσιος, ἐπέστρεψε στήν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἀφοῦ προσκύνησε γιά τελευταῖα φορά τούς Αγίους Τόπους.
Ἐκεῖ στήν Λαύρα, ἀφοῦ χαιρέτησε τούς ἀδελφούς του, ἀπεβίωσε μετά ἀπό λίγες μέρες.
