Προεόρτια Εἰσοδίων Ὑπεραγίας Θεοτόκου (20 Νοεμβρίου)

Παραμονή της μεγάλης εορτής.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαράν προμνηστεύεται, πᾶσιν ἡ Ἄννα νυνί, τῆς λύπης ἀντίθετον, καρπόν βλαστήσασα, τήν μόνην Ἀειπάρθενον· ἥνπερ δή καί προσάγει, τάς εὐχάς ἐκπληροῦσα, σήμερον γηθομένη, ἐν Ναῷ τοῦ Κυρίου, ὡς ὄντως ναόν τοῦ Θεοῦ Λόγον, καί Μητέρα Ἁγνήν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εὐφροσύνης σήμερον ἡ οἰκουμένη, ἐπληρώθη ἅπασα, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἑορτῇ, τῆς Θεοτόκου κραυγάζουσα· Αὕτη ὑπάρχει σκηνή ἐπουράνιος.

Μεγαλυνάριον.
Ἔργων ἐναρέτων τάς ἀστραπάς, ἀνάψωμεν πάντες, ὡς λαμπάδας παρθενικάς, καί τῇ Θεοτόκῳ, ἐν τῷ ναῷ Κυρίου, λαμπρῶς προσερχομένῃ, προϋπαντήσωμεν.

Ἅγιος Σωζόμενος (20 Νοεμβρίου)

ορφή μέ παγκύπρια πνευματική ἀκτινοβολία εἶναι ὁ Ἅγιος Σωζόμενος. Τήν ἀκτινοβολία του μαρτυροῦν τά πολλά θαύματά του πού μέ εὐλάβεια ἀναφέρονται ἀπό τόν λαό μας, μά καί οἱ ἱεροί ναοί πού εἶναι ἀφιερωμένοι στ’ ὄνομά του.

Καταγόταν ἀπό τήν Καρπασία καί ἔζησε στά τέλη τοῦ 17ου καί τίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα. Πέρασε τό πιό μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς του στήν ἐξορία (50 χρόνια).
Ἀπό τούς γονεῖς του πού ἤσαν ἄνθρωποι θεοσεβεῖς ὁδηγήθηκε ἀπό μικρός στή μελέτη καί τήν γνώση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί ἀγάπησε τά θεία λόγια. Ἡ προσεκτική μελέτη τῆς Γραφῆς καί τῶν διαφόρων θεολογικῶν συγγραμμάτων μέ τά ὁποῖα καταγινόταν καθημερινά, τόν βοήθησαν μέ τόν καιρό νά ἀποκτήσει μία σπάνια γιά τήν ἐποχή του μόρφωση καί γνώση καί νά ἐξελιχθεῖ σ’ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί ἕνα συνειδητό χριστιανό. Μέ τούς συνεχεῖς πνευματικούς ἀγῶνές του κατώρθωσε νά προχωρήσει καί νά πλησιάσει καί νά ὁμοιάσει κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, τό αἰώνιο πρότυπο, πού πρέπει νά ἔχει κάθε ἄνθρωπος, τόν Χριστό.

Περισσότερα...

Ἅγιος Πρόκλος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (20 Νοεμβρίου)

πῆρξε ἄξιος μαθητής τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Πατριάρχης Ἀττικός (406 – 425) τόν ἔκανε διάκονο καί κατόπιν πρεσβύτερο. Ἐπειδή διακρινόταν γιά τήν παιδεία, τήν ἀρετή καί τήν διδακτική του ἱκανότητα, ἀγαπήθηκε θερμά ἀπ’ ὅλους τούς θαυμαστές τοῦ ἀξέχαστου διδασκάλου του καί ὑποστηριζόταν ἀπ’ αὐτούς γιά τόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀλλά ἡ ἀντίδραση τοῦ διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε τήν ὑποψηφιότητά του.
Ἀργότερα ὁ Πατριάρχης Σισίνιος, τό ἔτος 425, χειροτόνησε τόν Πρόκλο ἐπίσκοπο Κυζίκου. Λόγω ὅμως τῶν ἀνωμαλιῶν τῆς ἐπαρχίας, τήν ἐπισκοπή κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. Ἀλλά ὁ Πρόκλος, χωρίς νά στεναχωρηθεῖ, ἐξακολούθησε τό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου στήν Κωνσταντινούπολη.
Ὅταν πέθανε ὁ Πατριάρχης Μαξιμιανός (434) καί αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Β’, στόν θρόνο ἀνέβηκε πανηγυρικά ὁ Πρόκλος. Καί μάλιστα πρίν ἀκόμα θάψουν τόν Μαξιμιανό. Ἡ πρώτη φροντίδα τοῦ Πρόκλου ἦταν, ἡ ἀνακομιδή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τά Κόμανα στήν Κωνσταντινούπολη.
Ἐπίσης, ἐπί τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ καθιερώθηκε καί ὁ τρισάγιος ὕμνος στίς ἐκκλησίες. Πατριάρχευσε δώδεκα χρόνια καί τρεῖς μῆνες.
Απεβίωσε τό 447.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Λυχνία ὡς δίπυρσος, τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος, φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς, Πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφός Ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διό μετά προθυμίας, τούτοις προσέλθωμεν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ δυάς ἡ ἔνθεος, τῶν θεοφόρων Πατέρων, βιοτῆς ὀρθότητι, καί τῶν δογμάτων τῇ αἴγλῃ, φάναντες, δικαιοσύνης ἐν τῷ στεφάνῳ, ὤφθησαν, τῆς Ἐκκλησίας νυμφαγωγία, ὁ Γρηγόριος καί Πρόκλος, οὓς εὐφημοῦντες Χριστόν δοξάσωμεν.

Μεγαλυνάριον.
Ρήτωρ Ἐκκλησίας θεοειδής, Πρόκλε ἀνεδείχθης, Ἱεράρχης ὡς εὐκλεής, σκεῦος ἀρετῶν δέ, Γρηγόριε ὡράθης· διό τήν πολιτείαν ὑμῶν γεραίρομεν.

Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δεκαπολίτης (20 Νοεμβρίου)

ζησε τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. καί καταγόταν ἀπό τήν Εἰρηνόπολη τῆς Δεκαπόλεως. Τήν χριστιανική ἀνατροφή του ὄφειλε πρῶτα στήν μητέρα του Μαρία, ἡ ὁποία μέ τή ζωντανή της πίστη στόν Χριστό, ἀνέθρεψε τό γιό της σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ Γρηγόριος ἔγινε μοναχός καί ἀγωνιζόταν ἔντονα γιά ἠθική τελειοποίηση. Ἐκεῖνο πού ἰδιαίτερα τόν διέκρινε, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς ἐγκράτειας στόν ἑαυτό του. Τήν θεωροῦσε ἀπαραίτητη γιά τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τήν ἠθική κυριαρχία στή σάρκα. Καί σέ ὅσους τόν ρωτοῦσαν γιατί δίνει ἰδιαίτερη βαρύτητα σ’ αὐτήν τήν ἀρετή, ἀπαντοῦσε μέ τόν αἰώνιο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μέν οὒν ἴνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δέ ἄφθαρτον». Καθένας, δηλαδή, πού ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σέ ὅλα, ἀκόμα καί στήν τροφή καί στό ποτό. Καί ἐκεῖνοι μέν, οἱ ἀθλητές τοῦ κόσμου, ἀγωνίζονται καί ἐγκρατεύονται γιά νά πάρουν στεφάνι πού φθείρεται. Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμαστε γιά ἄφθαρτο στεφάνι.
Ὁ Γρηγόριος ὅμως δέν ἀρκέσθηκε μόνο στή μοναχική ζωή. Μετεῖχε ἀπό κοντά στούς σκληρούς ἀγῶνες κατά τῶν εἰκονομάχων βασιλέων. Ἔκανε πολλά ταξίδια καί τελικά ἐγκαταστάθηκε στή Θεσσαλονίκη, στή Μονή τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.
Ἐπιδόθηκε σέ συγγραφές καί πέθανε ἀπό βαριά ἀρρώστια στήν Κωνσταντινούπολη τό 816 μ.Χ. 

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιοι Εὐστάθιος, Θεσπέσιος καὶ Ἀνατόλιος οἱ Μάρτυρες (20 Νοεμβρίου)

πῆρξαν στά χρόνια τοῦ βασιλιά Μαξιμιανοῦ τό ἔτος 300 μ.Χ. Αὐτοί ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους καί πατρίδα εἶχαν τή Γάγγρα τῆς Μ. Ἀσίας. Οἱ γονεῖς τους ἦταν εἰδωλολάτρες καί ὀνομάζονταν Φιλόθεος καί Εὐσεβία.
Ἀπό τούς τρεῖς, ὁ μέν Εὐστάθιος ἀσχολεῖτο μέ τά γράμματα, οἱ δέ δυό ἄλλοι ἀδελφοί μέ τό ἐπάγγελμα τοῦ πατέρα τους (πώληση φορεμάτων).
Στήν χριστιανική πίστη τούς ἔφερε ὁ πρεσβύτερος Ἀντιοχείας Λουκιανός, ἀφοῦ εἶχε συναντήσει τόν Φιλόθεο καί τόν Ἀνατόλιο σ’ ἕνα ταξίδι στήν Ἀνατολή. Τούς κατήχησε καί ὅταν ἔφτασαν στή Νικομήδεια βαπτίστηκαν ἀπό τόν ἐπίσκοπο Νικομήδειας Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος τόν μέν Φιλόθεο χειροτόνησε πρεσβύτερο, τό δέ Εὐστάθιο διάκονο.
Μετά τόν θάνατο τῶν γονέων τους, καταγγέλθηκαν στόν Μαξιμιανό καί ἀφοῦ ὑπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τελικά ἀποκεφαλίστηκαν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx